Pisanie jest jak ząbkowanie

W moich dziąsłach coś jest. To coś ma swoje własne życie i wylezie dopiero wtedy, kiedy zechce. Ale jak swędzi, jak boli! Nie można spać, nie da się żyć. Wszystko doprowadza do łez bólu i wściekłości. Niestety, zęby nie chcą wyjść szybciej, kiedy jesteś na nie wkurzony. O tym, że są, świadczą tylko spuchnięte dziąsła, naznaczone białymi punkcikami.
Pewnego dnia (albo nocy) – zaczyna wychodzić pierwszy ząb. A później to już po kolei. Jednak! Ulga! Radość! Poczucie dumy. Poczucie z lekka absurdalne: te zęby wyszły przecież same, w niczym im nie pomogłam. Ale – to MOJE zęby.